Stan obecny

Najważniejszym czynnikiem różnicującym płciowo zaburzenia odżywiania jest ich występowanie, z najwyższymi wskaźnikami zachorowalności na anoreksję w populacji dziewcząt w wieku 15-19 lat, które stanowią nawet 40% wszystkich nowo zdiagnozowanych przypadków. Objawy zwykle pojawiają się między 14 a 18 rokiem życia, choć zwiększa się liczba dziewcząt w wieku poniżej 12 lat, które zgłaszają się na terapię z powodu zaburzeń odżywiania. U kobiet częstość występowania jadłowstrętu psychicznego szacuje się na 0,51-3,7%, podczas gdy u mężczyzn jest to rzadkość, szacuje się na około 0,1%. Jednakże, istnieje zbyt mała ilość badań epidemiologicznych wśród osób płci męskiej ze zdiagnozowaną anoreksją, a przyczyną tego jest fakt, że jednym z kryteriów niezbędnych do rozpoznania jadłowstrętu psychicznego są zaburzenia miesiączkowania (1).

Badania wykazują, że bulimia jest znacznie bardziej powszechna wśród kobiet niż mężczyzn, a około 0,34-1,5% dziewcząt i młodych kobiet cierpi na to zaburzenie. Niepełnoobjawowe zespoły bulimii występują u aż 8% kobiet. Natomiast u mężczyznzapadalność na żarłoczność psychiczną jest wyższa niż na anoreksję i wynosi około 0,1-0,7%. Jednak w przypadku zaburzeń odżywiania związanych z gwałtownym objadaniem się (BED), około 20-40% osób cierpiących na tę dolegliwość to mężczyźni. Występowanie BED w populacji ogólnej wynosi od 1 do 5%, wśród kobiet 3,5%, a u mężczyzn do 2% (1).

 

Działania profilaktyczne

Działania profilaktyczne w zakresie zaburzeń odżywiania powinny skupiać się przede wszystkim na kształtowaniu prawidłowego postrzegania własnego ciała i mogą być realizowane na poziomie indywidualnym oraz instytucjonalnym. W wymiarze indywidualnym szczególną rolę odgrywa wpływ rodziców na postrzeganie ciała dziecka, dlatego działania, jakie powinni podejmować, to: zapewnienie dziecku stymulacji sensorycznej od najmłodszych lat, zachęcanie do eksperymentowania z różnymi formami aktywności fizycznej, unikanie niewłaściwych komentarzy na temat wyglądu dziecka, uczenie dziecka krytycyzmu wobec informacji medialnych, rozmowy na temat zmian zachodzących w ciele podczas dojrzewania oraz zachęcanie dziecka do samodzielnego określenia obrazu swojego ciała, nie kierując się opiniami innych (1).

 

Wpływ pandemii COVID-19

Chociaż większość młodzieży poradziła sobie dobrze z czasem pandemii i izolacją społeczną, analiza badań wykazała, że istnieje grupa uczniów, u których pojawiają się symptomy zaburzeń psychicznych, takich jak depresja, lęki i inne problemy związane z traumą. Szczególną uwagę należy zwrócić na młodzież z dużych miast, gdzie te symptomy występują najczęściej. Te problemy mogą nie tylko wpłynąć na zły stan psychiczny dziecka, ale także na pogorszenie jego funkcjonowania na wielu poziomach życia. Niestety, wiele rodziców nie zwraca regularnie uwagi na samopoczucie swoich dzieci, co może utrudniać zidentyfikowanie problemów, z którymi dziecko się boryka, oraz przeszkadzać w udzieleniu mu odpowiedniej pomocy (2). Przeprowadzono badanie, w którym próba studentów studiów licencjackich (N = 5 738) wypełniła kwestionariusz online 7 dni po wprowadzeniu środków związanych z lockdownem. Badanie obejmowało zmienne związane z lockdownem i pandemią COVID-19, nastrój, stres, obraz ciała, objadanie się i restrykcje żywieniowe w ciągu ostatnich 7 dni, a także zamiar objadania się i restrykcji w ciągu kolejnych 15 dni. Stres związany z lockdownem był związany z większym prawdopodobieństwem objadania się i restrykcji żywieniowych w ciągu ostatniego tygodnia oraz z zamiarem objadania się i restrykcji w ciągu kolejnych 15 dni. Większe narażenie na media związane z COVID-19 było związane z większym ograniczeniem jedzenia w ciągu ostatniego tygodnia. Objadanie się i restrykcje (w przeszłości i zamiarze) były związane ze znanymi czynnikami ryzyka, w tym z płcią żeńską, niską regulacją impulsów, wysoką niezadowoleniem z ciała oraz z równoczesnym prawdopodobieństwem zaburzeń odżywiania. Im wyższy stres związany z pierwszym tygodniem izolacji, tym większe ryzyko problematycznych zachowań żywieniowych u studentów, zwłaszcza u tych związanych z jedzeniem. Jednakże negatywny wpływ, jaki COVID-19 może mieć na populację chorującą na zaburzenia odżywiania w dłuższej perspektywie czasu, jest w tej chwili nadal nieznany (3).

 

 

Mam nadzieję, że ten artykuł był dla Ciebie przydatny! Jeśli tak, możesz mnie wesprzeć jednorazową wpłatą na portalu BuyCoffee.to. Dzięki Twojej pomocy będę mogła kontynuować tworzenie treści, które są dla Ciebie cenne.

Twoje wsparcie jest dla mnie potwierdzeniem, że to, co robię, ma sens. Każda wpłata, niezależnie od jej wielkości, to dla mnie sygnał, że warto kontynuować pracę w tym kierunku. Dziękuję za Twoje zaufanie i wsparcie!

Kliknij tutaj, aby wesprzeć moją pracę: Postaw Mi Kawę

 

Bibliografia:

  1. Kochman, D., Jaszczak, M. (2021). Zaburzenia odżywiania się–częsty problem współczesnej młodzieży.

  2. Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu, 6(4), 110-128. 6 Popielska, A. (2022). PSYCHOLOGICZNE SKUTKI IZOLACJI SPOŁECZNEJ WYNIKAJĄCE Z PANDEMII WIRUSA SARS-COV-2 WŚRÓD MŁODZIEŻY W WIEKU PONADPODSTAWOWYM. Społeczeństwo. Edukacja. Język, 16.

  3. Flaudias, V., Iceta, S., Zerhouni i wsp.: (2020). COVID-19 pandemic lockdown and problematic eating behaviors in a student population. Journal of behavioral addictions, 9(3), 826–835.

 

Image by jcomp on Freepik